Yorgun Annelere

     Daha hamile kaldigimizi ögrendigimiz anda dünyamizin nasil degistigini hatirlayin.Oturmamiz,yürümemiz,hizimiz,hareketlerimiz,yeme-icmemiz…Pirinc tanesi kadar bir bebek bile bizim tüm bunlari degistirmemiz icin olaganüstü bir güce sahip basliyor hayata.Daha durun,yeni basliyoruz der gibi..Bulantilar,uykusuzluklar,agrilarda eklenince,basetmek zorunda kaldigimiz tüm güclükler bir araya toplanmiscasina hirpaliyor bizi..

     Peki tüm bu zorluklari yasarken neler düsünüyoruz?Icimizde müthis bir heyecan gün be gün artmiyor mu?Bir yandan odasini hazirliyoruz,bir yandan giysilerini yerlestiriyoruz,bir elimizde takvimle bu minik yaramazlarin gelmesini iple cekmiyor muyuz?

     Büyük gün gelipte dogum baslayinca zorluklar devam ediyor.Bedeninden bir beden daha doguyor,daha büyük ne olabilir ki hayatta..Mucize iste tam orda,kollarinizda…Daha o an agrilarimizla beraber gecip giden koskoca 9 ayi unutmuyor muyuz?

     Kollarimizda yirtinircasina aglayan minik yavrumuzu doyurabilmek icin elimizden geleni yapiyoruz.Bu yeni tecrübe de büyük bir fedakarlik gerektiriyor.Gögüslerimiz yara oluyor,yavrumuzu doyururken cogu zaman agridan dislerimizi ,yumruklarimizi sikiyoruz..Karni doyan minik bebegimiz gözlerimizin icine tesekkür ederim annecigim der gibi baktiginda o aciyi da unutmuyor muyuz?

     Uykusuz kalinan gecelerde,tam da yatagimiza girmisken feryat figan kopan cigliklarla beraber kendimizi yataktan atip solugu bebegimizin yaninda aliyoruz.Onun cennetsi kokusu daha kucagimiza alir almaz bizi büyülemiyor mu?Tüm bir gecenin yorgunlugunu daha o anda atamiyor muyuz?

     Bebegimiz gözümüzün önünde büyüyüp serpildikce,her gecen gün yeni seyler ögrenerek bizi sasirttikca sevincten deliye dönmüyor muyuz?

     Ilk disi ciktiginda,ilk adimlarinda dünyalar bizim olmuyor mu?

     Hasta oldugunda,basini carptiginda,asi oldugunda acidan kivranan yine biz olmuyor muyuz?

     Artik bizi tanimaya basladiklarinda,´anniii ´ dediklerinde kalbimizde sevgi dolu bir sizi hissetmiyor muyuz?

     Eger tüm bunlara sizde evet yanitini veriyorsaniz,ne kadar zorluklarla mücadele ederseniz edin, emin olun ki sizde hayatin anlaminin ne oldugunu biliyorsunuz demektir...

     Elbette zorluklari olacak,elbette  cok sancili dönemler gecirecegiz ama hepsi bir gün dünde kalacak ve biz  tüm yasananlarin sadece güzel yanlarini hatirlayacagiz…Ve en büyük ödül boyunuz kadar bir kiziniz/oglunuz oldugunda size sarilip ´iyi ki sen benim annemsin´´ demesi olacak..Buna degmez mi??