Eee sadete gel diyorsunuz muhtemelen.Bizim 1-yaziyla bir- yasindaki minik oglumuz büyümüste,babamiz bana ne zaman yaklassa kiyametleri koparir olmus!Uzun zamandir farkindaydik bunun ama bugün olay baska bir boyut-dikkat siddet icerir- kazaninca buraya da bir not düsmeye karar verdim.
Ücümüz yerde oturup oyun oynuyoruz,sonra babamiz bana yaklasiyor.A-haaa ilk sinyal yavrukusa ulasiyor,oyundan kafasini kaldirip bir babaya birde bana bakiyor,herseyin yolunda oldugunu görüyor ve oyuna devam ediyor.Bu defa baba bana iyice yaklasiyor,bende basimi esimin omzuna koyuyorum.Tehlike (!) canlari caliyor ve o iki minik göz bize sabitlenmis,
Isin garip yani normalde yavrukusumuz babasina inanilmaz düskün bir bebektir.Baba varsa dünya onun olmustur zaten,hicbirsey istemez,hic kimseye gitmez,saatlerce babasinin yaninda oyun oynayabilir.Ama baba ola ki bana bir yaklassin,ola ki...Resmen savas cikiyor artik evde,acik ve net bir sekilde ikimizi birbirimizden uzaklastirip bana deli gibi yapisiyor.
Her kiz cocuk babaya,her erkek cocukta anneye asiktir derler ya,evet dogruymus.Insan beyni cok enteresan hakkatende,daha minicik bir cocukken aile üyelerinin hangi rollerde oldugunu kavrayabilmesi icin gecirilen bir evreymis bu oedipal evre.(En kisa zamanda daha detayli bilgiler toplamaya calisacagim)Bunun gecici bir durum oldugunu bildigim icin icim rahat,3-4 sene daha bu ani taarruzlara maruz kalabiliriz belki.Sürekli,deneme yada oyun amacli yapmadigimiz bu eylem den simdilik sahsim adina cok mutlu oluyorum,sapir supurrrr,ne güzel:)