Yine,Yeniden...

Yazmayi bir kenara birakayim,bloguma ugramayali cok uzun zaman oldu..Nasil gecti onca gün ben bile anlamadim..Henüz hayata dönmüs sayilmam ama kiyisindan kösesinden yakalama cabalarim devam ediyor..

      8 haftalik olduk..Bu koskoca 8 haftaya unutamayacagim tecrübeler sigdirdim..Dogumumun stresi,lohusalik belasi,üstünede gögüslerimle yasadigim bitmek bilmeyen sorunlar derken derin bir oh cekip oturmuslugum olmadi maalesef..Gelen gidenleri ve dolayisiyla yogun kalabaliklari hic saymiyorum..Ve malum sossuz salata olmaz,bizim salatamizin sosuda cetin gecen bir kis,günessiz gri renkli bir hava ve disari cikip nefes alamamamiz oldu..

      Bu stres dolu dönemde destegini bir an olsun esirgemeyen biricik esime tabiri caizse minnettarim…O olmasaydi acaba suan ne durumda olurdum düsünmek dahi istemiyorum ve Allah´a sükrediyorum..

      Hali hazirda bekleyen,sadece basliklari atilmis öyle cok konu var ki yazacak..Okunsun diye degil benim ki..Desarj olmak icin,dillendiremediklerimi kelimelere dökmek,unuttuklarimi hatirlamak,yasananlarida unutmamak icin daha cok..

      Gebelikte tuttugum günlügümüde elime alsam artik diyorum..Ogluma her ani sicagi sicagina yazamadim belki ama hic yoktan iyidir yinede…

      Oglum kucagimda uyurken ancak birkac blog takip edebiliyorum..Böyle birkac satir karalayabiliyorum..Ne zaman ki oglumun uykulari dahada düzene girer ve kendime ayirdigim kisitli zamanlar biraz uzarsa yazmak,hep yazmak,sürekli yazmak istiyorum…O kadar cok sey biriktirdim cünkü..Yakinda,cok yakinda…J

Yeni Hayata Merhaba:)

Tam bir ay olmus bloguma ugramayali,ugrayamayali...
      12.12.2010 da karanlik bir kis gününün aksaminda,kis günesi gibi dünyamiza dogdu oglumuz..Cok zor bir normal dogumun son asamasinda sezaryene boyun egmek zorunda kaldik..Bunda ne oglumun,nede doktorlarin bir sucu vardi..22 saat canla basla mücadele ettik hep birlikte..o yüzden icim rahat zaten..elinden geleni yapmis olmanin verdigi tatminlik duygusu..neyse..dogum hikayemi sayfalar dolusu yazmak istiyorum müsait bir animda..öyle bir an gelirse sayet:)suan oglum kolumda uyuyor ve ben tek elle yazmaya calisiyorum..
      Bu öyle bir duygu ki..öyle bir ask..öyle bir sevgi..Dünyada cennetin sana bagislanmasi gibi..Tarifi yok..Oglum icin kullanabilecegim bir kelimem yok..ötesi yok..sadece o var..
      Bazen hayattan bikarsiniz ya,söz geciremezsiniz kimseye,hic bir seye..Yeter dersiniz,bu kadarmis,kopsun inceldigi yerden..Onu kucagina almak,böyle anlarda dünyayi yakacak kadar güclü kalabilmekmis..Herseyi hemen unutup,rengarenk,civil civil,mis kokulu bir bahceye adim atip,derin bir oh cekmekmis...
     Gercekten tüm kalbimle,bu duygulari herkesin yasamasini diliyorum...Simdilik benden bu kadar,ilgime ihtiyac duyan bir melek bana gülümsüyor kucagimda:)

Hala Hamileyim:)

Büyüdük büyüdük kocaman olduk sevgili hamile göbegimle beraber...Karnina futbol topu koymus gibi,basketbol topu koymus gibi görünüyorsun diyenler son halime bakip saskin bir ifadeyle aaa karnina pilates topunun azcik minigini koymussun diyip gülüyorlar:) Güler misin,aglar misin ?
     Yarin tam 40 haftamiz bitiyor...Ama anlasilan o ki benim yaramazim halinden memnun,dokunmayin bana,biraz daha kalayim diyor...
     Gecen pazartesi günü yine Nst´de hic sancim cikmayinca doktorda ufakligin yerinden memnun göründügünü söyledi..Ama tabi yine daha öncede bahsettigim risklerimizede degindi..Dogumu ne zaman düsündügümüzüde sorunca aslinda tam gününü doldurdugunda dogmasini istedigimizi,daha fazla riske girmek istemedigimizi belirttim..Doktorumda o zaman 10 Aralik Cuma günü( muhtemel dogum tarihi) yeniden Nstye girmemi,sonucun degismemesi halinde,yani herhangi bir sanci olmamasi halinde haftasonunuda gecirip,pazartesi günü hastaneye basvurmamizi -suni sanci icin- önerdi.Kabul ettim..Baskada secenegim yoktu zaten...
     Yani bu durumda yarin son kez Nst cihazina baglanip oglumun iyilik halinin devamina,benimde sanci durumuma bakilip ona göre hareket edilecek...
     Belkide sancim cikar ve haydi hastaneye der doktorum kim bilir :)
     Yoksa da ne yapayim..Söylenenlerin,anlatilanlarin aksine suni sancinin cokta fena bisey olmadigini düsünmekten baska,buna kendimi inandirmaktan baskada carem yok...Ne olabilir ki,suni sancida ceksem eninde sonunda gecmeyecek mi o sancida ??Gececek...demekki o zaman onada katlanabilirim...Oglumuz icin...
     Bu arada pazartesi günü ögrendim ki 1 kilo vermisim..Buna sevinmeli miyim bilmiyorum..Okudugum yazilarda dogum yaklasinca anne adayinin kilo verebileceginden bahsetmisler..Bu iyi bisey...Demekki yaklastik diyorum...Bir taraftanda ben kilo veriyorsam oglum nasildir acaba,beslenemiyor mu yoksa diye tuhaf bi annelik paranoyasida yasadigimi belirteyim...
     Dünde annem "Aaa sen bu gece dogurursun,karnin inmis,resmen sünmüs asagiya dogru" diyince ayna önünde kendimi incelemeye ve annemin agzindan cikan "dogum yakin" yorumlarina sevindirik oldum durdum..Hakikaten göbegimi yukaridan bakinca daha minik görüyorum artik,sanki kücüldü..ama ya yandan bakinca...yorum yok :)Hazir gaza gelmisken sekerimide kontrol altinda tutmak kaydiyla oturdum bi güzel HURMA yedim..Hani su Ramazan ayinda sofralarimizda olan Medine hurmasi dediklerinden...Dogumu baslatan hormonumuz olan Oksitosinin dogal kaynagiymis bu mucize yiyecek..
     Bu yönteminde bende etki etmedigini, gece boyunca sanci yüzünden hic uyanmadigimi,sürekli uyanma sebebimin, oglusumun siddeti artmis tatli tekmeleri yüzünden oldugunu görünce anladim:) Belli ki onca Hurma oglumun isine geldi,onu keyiflendirmekten baskada bir ise yaramadi :)
     Durum bundan ibaret..
     Bekliyoruz...Sabirsiziz...Tetikteyiz...Heyecanliyiz...ve Karmakarisigi(m)z...